Ver, ver hiervandaan woonde eens een koning in een heel groot paleis. De koning was diep ongelukkig. Hij was klein van stuk en hij wilde graag groot worden. Maar ja, hoe doe je dat? Vroeger verloor hij altijd bij het spelletje landjepik op school. En als spion was hij later alleen maar bang geworden voor andere mensen. Hij wantrouwde zijn personeel en zijn leger. Ook was hij bang voor een virus. Daarom hield hij iedereen op grote afstand.
Op een dag liet hij een enorm lange tafel maken. Hij zat aan de ene kant, zijn gasten tien meter verderop aan de andere kant. De koning heerste over een groot koninkrijk, maar toch wilde hij meer land erbij hebben. Hij riep zijn generaals in zijn paleis. Zij moesten helemaal aan de andere kant van die ellenlange tafel zitten. De koning ontblootte zijn borst, sloeg erop en riep: ‘Aanvallen. Ik zal de buren mores leren.’ De generaals trilden op hun stoelen. ‘Ja, koning, we zullen het buurland verpletteren', zeiden ze bibberend. ‘Denk erom’, zei de koning, ‘we noemen het geen oorlog, maar militaire bevrijdingsoperatie. Maar eerst houden we een militaire oefening.' Zo gezegd, zo gedaan. Het leger viel het kleine buurland aan met raketten en tanks. Het werd oorlog.
In een stad van het aangevallen land zaten mensen bang in een schuilkelder. Ze hoorden boven de bommen en granaten vallen op hun mooie stad. Ze konden niet slapen van angst. Op een nacht, waarin er weer overal gevochten werd, pakte Odessa haar viool. Ze begon te spelen. En haar zusje Mariapolina ging zingen. Het was een lied over vrede en liefde. De mensen in de schuilkelder vergaten even de hel. Ze werden rustig en kregen weer hoop. Eén van hen filmde de liefdesmuziek op zijn mobiele telefoon en zette het op internet. En de hele wereld luisterde en zong mee.
Alleen in het paleis werd niet gezongen. De koning barstte in woede uit. Hij sloeg de grote tafel in duizend stukken en ging in een hoekje zitten huilen. Hij kon niet tegen het beste wapen: de liefde. De liefde werd hem de baas. En de generaals droegen de zielige koning naar een psychiatrisch ziekenhuis. Daar kreeg hij een pyjama in blauwgele kleuren. Hij leefde er nog lang en ongelukkig.
Maar buiten gingen overal op aarde de vlaggen uit. Er was weer vrede. En de hele wereld zong het liefdeslied van Odessa en Mariapolina: 'Lang zullen we liefhebben in de Gloria.'
(vrij naar psalm 85: 9-14)
Reactie plaatsen
Reacties