Beste reizigers, ja, zo spreek ik jullie vanavond aan tijdens deze kerstdevotiemaaltijd. Ik hoorde deze aanhef zojuist, toen ik aankwam op het NS-station van Zwolle. Beste reizigers...en ik dacht: zo is het maar net. Wij zijn allemaal op reis. Wij zijn onderweg van de wieg tot het graf. Als moderne pelgrims volgen wij het mystieke spoor. Ons leven zit vol pieken en dalen, vol blijde en trieste momenten. En de levenskunst die ik als monnik altijd wilde delen met mijn leerlingen en lezers is deze:....

Beste magister Johan Cele, Onlangs wandelde ik met een groep mensen uit Blokzijl langs diverse Zwolse plekken uit de tijd van de Moderne Devotie. De groepsleden waren zeer onder de indruk van alle devotieplekken en van verhalen over vroegere devoten. Ook het verhaal over u als onderwijzer en magister Johan Cele (1350-1417) raakte hen. Wat een rector! Terecht dat er in Zwolle op het Celepleintje vlak bij het Celepoortje een fraai standbeeld van u staat. Dat standbeeld laat zien dat u veel van lezen en studeren hield. U houdt een groot boek open vlak bij uw transparante binnenkamer. En uw armen lijken wel vleugels.

Op de boot naar Texel zie je ze altijd heel dichtbij vliegen. Ze scheren rakelings langs de passagiers en ze vangen uiterst behendig stukjes brood op met hun snavel. Een prachtig gezicht. Let op de vogels...Wie zei dat ook alweer? Maar dan niet in de zin van ‘pas op’, maar aanschouw, geniet, kijk er met aandacht naar.

Weleerwaarde Sint Titus Brandsma, Zondag 15 mei 2022 wordt u heilig verklaard door paus Franciscus. Een hele eer, lijkt me. Elke dag lees ik hierover. Ik vraag me af hoe u zelf tegen deze heiligverklaring aankijkt. Ik vermoed dat u deze hoogste kerkelijke onderscheiding met gemengde gevoelens zult ontvangen. De status van zalig is toch al mooi genoeg. En hoe reageren uw collega’s in de hemel eigenlijk op deze heuglijke gebeurtenis?

Ver, ver hiervandaan woonde eens een koning in een heel groot paleis. De koning was diep ongelukkig. Hij was klein van stuk en hij wilde graag groot worden. Maar ja, hoe doe je dat? Vroeger verloor hij altijd bij het spelletje landjepik op school. En als spion was hij later alleen maar bang geworden voor andere mensen. Hij wantrouwde zijn personeel en zijn leger. Ook was hij bang voor een virus. Daarom hield hij iedereen op grote afstand.

Ik zit met corona thuis in isolatie. Niezen, hoesten en wat hangerig. Alle tijd om na te denken en te lezen. En wat op te schrijven in mijn dagboek. Zo prikkelde de monnik Anselm Grün me vandaag om een leefcirkel te ontwerpen en te delen. Religie, kerk en geloof draaien toch uiteindelijk om het goede leven. En de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne maakt me daar nog meer van bewust. Ineens kwam dit plaatje tevoorschijn:

Os:      Tjonge, nou zitten we weer in een lockdown. Er rust ook geen zegen op onze kerststal.

Dierbare Thomas a Kempis,

UIT ZIJN VERBAND GERUKT OF IN DOEKEN GEWIKKELD

Vroeger kon ik er eindeloos naar staren. Een klein plastic doosje (een sneeuwbol) met daarin een winters tafereeltje. In het doosje zaten huisjes, dennenboompjes, sneeuwpopjes en veel, heel veel sneeuwvlokjes. Ik draaide het doorzichtige sneeuwbolletje steeds maar weer ondersteboven. Zo zorgde ik ervoor dat het telkens ging sneeuwen. Eerst was alles wit en troebel. En daarna daalden alle sneeuwvlokken langzaam neer op de bodem. Dan kon ik het kerstsfeertje weer zien.

De IJssel inspireert me zeer. De rivier ziet er altijd weer anders uit. Vaak hoor ik muziek. Dan spelen er muzikanten bij de kade van ’t Kleine Veer. Of ik hoor het klotsen van het water langs de oever. Het gebrom van schepen die passeren, stroomopwaarts of stroomafwaarts. Kwetterende vogels. Spelende kinderen. Als je goed luistert, hoor je van alles.

Beste Thomas,