Vroeger kon ik er eindeloos naar staren. Een klein plastic doosje (een sneeuwbol) met daarin een winters tafereeltje. In het doosje zaten huisjes, dennenboompjes, sneeuwpopjes en veel, heel veel sneeuwvlokjes. Ik draaide het doorzichtige sneeuwbolletje steeds maar weer ondersteboven. Zo zorgde ik ervoor dat het telkens ging sneeuwen. Eerst was alles wit en troebel. En daarna daalden alle sneeuwvlokken langzaam neer op de bodem. Dan kon ik het kerstsfeertje weer zien.
Daar moet ik aan denken, nu de Adventstijd weer is begonnen. Advent is een tijd van verstilling en verwachting. Ik verlang ernaar om mijn ziel leeg te ruimen. Alle prikkels, gedachten en zorgen horen eerst diep in mij neer te dalen net als de sneeuwvlokken van dat sneeuwdoosje van vroeger. Dan pas kom ik tot rust en echte aandacht. Niet om een huisje en wat kerstbomen met sneeuw te zien. Maar wel om te mediteren bij de stal, Jozef, Maria en het kindje Jezus in de kribbe.
Pas als ik daar lang stil en aandachtig naar kijk, kunnen de zorgen en angsten van deze crisistijd in een ander licht komen te staan. Ik warm me aan de diepere motieven van het evangelie. En ik probeer vanuit de stilte in de binnenkamer dwars door alle vlokken heen in contact te komen met mijn diepste verlangen. En dan is het alsof ik van de andere kant een nieuwe stem hoor:
Kom, wees niet bang,
Durf breder te kijken
Leef vanuit de vergeving
Wees deemoedig
Oordeel niet
Wees dankbaar voor het leven
Wees blij met wat God je schenkt
Toon compassie met allen
die lijden
God is met je
Zijn Geest werkt vandaag ook in jou
net als in elk ander levend schepsel
Ja, Advent zet mijn hart ondersteboven. Net als dat kleine sneeuwdoosje van vroeger.
De tijd raakt even aan de eeuwigheid. En het is alsof ik vanuit de stilte al een Kerstcantate hoor zingen en spelen.
Gloria in Excelsis Deo.
Reactie plaatsen
Reacties